Normalleşme Sancısı

Cumhuriyet'in kurulusundan beri Türkiye'nin bir Kürt meselsi hep var olageldi. Önceleri entegrasyon ve geri kalmislik kaygilariyla degerlendirilen bu sorun, 1980'lerden itibaren, PKK'nin ortaya çikmasiyla bir güvenlik sorunu olarak ele alinmaya baslandi. Böylece PKK, Kürt Sorunu'nun karmasik dinamiklerini unutturan bir islev gördü. Kamu otoritesi de Kürt Meselesi'ni teröre indirgeyerek yönetmeye çalisti. Oysa yaklasik son otuz yil içinde Türkiye'de ve bu bölgede bu yaklasimin gözden geçirilmesini zorunlu kilan birçok gelisme ortaya çikti. 2000'li yillarda ise Kürt Meselesi'nin çözülmesi yolunda birkaç kirilma yasandigi görüldü. Önce meselenin ülkenin demokratiklestirilmesi sorunundan ayri tutulamayacagini gösteren adimlar atildi. Vesayet rejimi sona ererken Kürt Mesleesi'ni etnik ve seküler bir idle yaslayan unsurlardan da, Kürt Meselesi'nin ortaya çikardigi aktörlerin sol-liberal aydinlarin vesayetindeki tiknamisligindan da bagimsiz bir yaklasim gerektirdigini gösteren gelismeler oldu. 2008-2013 dönemi ise en önemli konu basligi Kürt Meselesi olan demokratiklesmede ilklerin yasandigi yillardi. Açilim Süreci'nden Çözüm Süreci'ne geçisi ve Diyarbakir bulusmasiyla toplumsal ve bölgesel anlamda önemli bir kirilmayi isaret eden bu yillar, Kürt Mesleesi'ni konusur hale gelmekten çözme iradesini olusturma düzeyine varis dönemi olarak isimlendirilebilir. Normallesme Snacisi'nda Taha Özhan, bu zorlu süreci odagina aliyor. Kürt Meselesi^ni ortaya çikaran uzun geçmisin de izini sürerek...